Έτριβα τα μάτια μου γιατί ήταν και έξι παρά το πρωι και ήμουν και αύπνος και ήθελα να σιγουρευτώ, ο κόσμος γιούχαρε και τότε ήταν που απλά το κατάλαβα. Ο Αποστόλης Μάρης θυμάται, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να του στείλω "Τώρα μην με βάλεις να γράψω για αυτά τα αποτελέσματα" και μου είπε "Φυσικά και θα γράψεις, γιατί εγώ απλά δε πρόκειται να ξανασχοληθώ με το wrestling". Ναι, ήταν τόσο κακό. Καταλαβαίνω ότι ο Vince ήθελε να μην χαλάσει ούτε το push του Fiend ούτε και το title reign του Rollins αλλά και πάλι αυτό χάλασε και τους δύο superstars, οι οποίοι προφανώς και κάνανε διαγωνισμό καλύτερου facepalm, όταν άκουγαν το πως θα βγάλουν το αποτέλεσμα.
Αυτό λοιπόν το αποτέλεσμα, καθώς το σκεφτόμουν, με έβαλε σε διάφορες σκέψεις, σχετικά με τα πολλά Hell In A Cell Matches που έχουν γίνει την τελευταία δεκαετία. Γιατί αλήθεια, ξέρω ότι έχει πλέον εμπορευματοποιηθεί αυτός ο τύπος ματς, αφού έχει γίνει αρκετά δημοφιλής, αλλά πείτε με ρομαντικό, το Hell In A Cell δεν είχε αυτήν την έννοια στο μυαλό μου και ούτε πρόκειται να την έχει.
Πως να το εξηγήσω; Όταν το 1997, ξεκίνησε αυτό το ματς, μεταξύ Shawn Michaels & Undertaker, ξεκίνησε γιατί το όλο story ήταν ότι η κόντρα μεταξύ τους ήταν τόσο έντονη και τόσο ασυγκράτητη που δε μπορούσες να τους ελέγξεις, οπότε τους έβαζες σε αυτό το σατανικό κελί. Ανά τα χρόνια έχουν γίνει κάποια Hell In A Cell Match. Και σίγουρα, υπήρχαν κάποια όπως το Taker- Big Boss Man (R.I.P) στην WrestleMania 15, που ήταν αχρείαστα, ωστόσο κατά κύριο λόγο τα ματς ήταν υπέροχα. Το Undertaker-Mankind, το 6-man Hell In A Cell, ακόμη και το HHH vs Chris Jericho στο Judgment Day 2002 ήταν αρκετά καλό. Και σε αυτό έπαιζε ρόλο, το ότι ήταν ένα ματς που βλέπαμε σπάνια, σε συγκεκριμένες κόντρες και όταν τα πράγματα πλέον είχαν φθάσει στο άκρο.
Πως να το εξηγήσω; Όταν το 1997, ξεκίνησε αυτό το ματς, μεταξύ Shawn Michaels & Undertaker, ξεκίνησε γιατί το όλο story ήταν ότι η κόντρα μεταξύ τους ήταν τόσο έντονη και τόσο ασυγκράτητη που δε μπορούσες να τους ελέγξεις, οπότε τους έβαζες σε αυτό το σατανικό κελί. Ανά τα χρόνια έχουν γίνει κάποια Hell In A Cell Match. Και σίγουρα, υπήρχαν κάποια όπως το Taker- Big Boss Man (R.I.P) στην WrestleMania 15, που ήταν αχρείαστα, ωστόσο κατά κύριο λόγο τα ματς ήταν υπέροχα. Το Undertaker-Mankind, το 6-man Hell In A Cell, ακόμη και το HHH vs Chris Jericho στο Judgment Day 2002 ήταν αρκετά καλό. Και σε αυτό έπαιζε ρόλο, το ότι ήταν ένα ματς που βλέπαμε σπάνια, σε συγκεκριμένες κόντρες και όταν τα πράγματα πλέον είχαν φθάσει στο άκρο.
Και κάπου το 2009, έρχεται το PPV Hell In A Cell. Η εταιρεία του WWE εκμεταλλεύεται την δημοτικότητα του ματς προκειμένου να δημιουργήσει ένα ολόκληρο event βασισμένο σε αυτό. Και ως εκ τούτου, από εκείνη την στιγμή, απλά το ματς έχει χάσει την αξία που είχε. Όταν έβλεπες ένα Hell In A Cell Match, ήσουν αγχωμένος να δεις τι θα γίνει, είχες ένταση από τα πρώτα λεπτά, γιατί πολύ απλά έβλεπες τους αγαπημένους σου παλαιστές να κλείνονται σε ένα μεγάλο κλουβί για να κάνουν κακό ο ένας στον άλλον, για να αλλάξουν τις καριέρες ο ενός του άλλου. Τώρα, απλά είναι σαν ένα ακόμα ματς χωρίς κανόνες, μόνο που γίνεται σε ένα κλουβί, για τα μάτια του κόσμου.
Για να μην γίνομαι υπερβολικός, σίγουρα υπάρχουν κόντρες που κάνουν την εξαίρεση. Το Ambrose-Rollins το 2014, το Orton-Cena το 2009. ΝΑΙ ΑΚΌΜΗ ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΣΚΑΤΈΝΙΟ ματς, το οποίο ήταν από τα χειρότερα Hell In A Cell matches είχε υπόσταση, λόγω της έντονης κόντρας των δύο αντιπάλων και του ασυγκράτητου μίσους τους. Αυτό είναι στην ουσία το Hell In A Cell. Ένα grudge match. Ένα ματς που έρχεται ως έσχατη λύση και ως τελευταία λύση. Όταν ο ένας δεν μπορεί τόσο πολύ τον άλλον, που απλά αποφασίζουν να διαλύσουν ο ένας τον άλλον σε τεράστιο βαθμό.
Θα σας κάνω μια ερώτηση και απαντήστε μου όπως θέλετε με το χέρι στην καρδιά; Από πότε νοιαστήκατε πραγματικά 100% για ένα Hell In A Cell Match και το είδατε όχι ως ευκαιρία να δω κάτι "entertaining" αλλά ως έναν αγώνα που γίνεται με βάση το μίσος. Εγώ προσωπικά τέτοιον αγώνα, όσο και να με κράξετε, έχω να δω από το Undertaker-Edge στο SummerSlam 2008. Γιατί σίγουρα το End of An Era ήταν σπουδαίο Hell In A Cell Match, με σωστό storytelling, όσον αφορά την κόντρα των δύο χαρακτήρων του Undertaker και του Triple H, αλλά παραδεχτείτε, ότι δεν είχε το feeling μίσους, αλλά περισσότερο την ανάγκη για την εγκαθίδρυση επιπέδου σεβασμού, ανάμεσα στην DX και τον Deadman.
Και τώρα, χρόνια αργότερα, βλέπω στο Hell In A Cell 2020, τρία διαφορετικά Hell In A Cell Matches. Και σίγουρα το Reigns vs Uso, θα είναι ένα ματς που θα έχει προσωπικό τόνο, αλλά το Orton-McIntyre για εμένα προσωπικά έχει κουράσει και δεν υπήρξε λόγος να γίνει. Το μόνο ματς που έπρεπε 100% να γίνει σε Hell In A Cell, ήταν το Bayley-Sasha και αυτό, διότι η κόντρα τους χτίζεται, αν το καλοσκεφτούμε από το 2017. Το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το να υπάρχουν 4-6 Hell In A Cell match τον χρόνο είναι το θέμα μου. Γιατί τα τελευταία χρόνια, δεν έχουμε δει κάποιο Hell In A Cell με τον ίδιο, ρομαντικό, storyline τρόπο. Και για αυτό δεν φταίει μόνο το WWE.
Έχω την αίσθηση ότι φταίμε και εμείς οι fans. Και ναι, βάζω και εμένα μέσα, γιατί τώρα που το σκέφτομαι και εγώ, έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτομαι έτσι. Γιατί εμείς έχουμε πάντα το σκεπτικό "Ά ποιον θα βάλουμε μέσα σε ένα κλουβί για να κάνει διασκεδαστικό το ματς;" Το θέμα είναι ότι με αυτό το σκεπτικό, χαλάσαμε όλο το storyline value, όχι μόνο του Hell In A Cell, πως χρησιμοποιώ εδώ ως παράδειγμα, αλλά και όλων των matches γενικότερα. Ώρες ώρες μου λείπουν οι παλιές εποχές, όπου όλα ήταν αθώα και δεν χρειαζόταν να βλέπω ρεπορτάζ για τα παρασκήνια και ποιους αγαπάει ο Βινς και ποιους όχι.
Τότε που δεν υπήρχαν, τύποι σαν τον Rollins, να βγαίνουν στο Twitter και να παραπονιούνται για τον κόσμο ή δεν υπήρχαν fans να παραπονιούνται που ο ένας superstar έχει καλύτερα wrestling skills από τον άλλον και δε παίρνει ευκαιρίες. Το WWE ήταν πάντα ένα brand που συνδύαζε τον αθλητισμό με τον χώρο του entertainment για αυτό και άλλωστε είχαμε storylines που κάνανε τους fans να ενδιαφέρονται παραπάνω για τους superstars. Πλέον στην σύγχρονη αυτή εποχή, λίγα storylines είναι αυτά που έχουν πραγματικά περάσει μηνύματα.
Και ναι, πείτε με salty, γιατί είμαι salty, αλλά μου λείπει να βλέπω ένα Hell In A Cell match και να λέω "Ναι ρε φίλε, βλέπω κάτι μοναδικό". Γιατί εγώ αυτό το wrestling αγάπησα και αυτό το wrestling αγαπάω. Και το Hell In A Cell δεν έχει την μοναδικότητα που κάποτε είχε. Δυστυχώς αυτή η ιστορία δεν έχει happy ending. Ποτέ δεν θα έχει.
Αυτή ήταν η άποψη μου. Πείτε μου την δική σας γνώμη στα σχόλια.
Έχω την αίσθηση ότι φταίμε και εμείς οι fans. Και ναι, βάζω και εμένα μέσα, γιατί τώρα που το σκέφτομαι και εγώ, έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτομαι έτσι. Γιατί εμείς έχουμε πάντα το σκεπτικό "Ά ποιον θα βάλουμε μέσα σε ένα κλουβί για να κάνει διασκεδαστικό το ματς;" Το θέμα είναι ότι με αυτό το σκεπτικό, χαλάσαμε όλο το storyline value, όχι μόνο του Hell In A Cell, πως χρησιμοποιώ εδώ ως παράδειγμα, αλλά και όλων των matches γενικότερα. Ώρες ώρες μου λείπουν οι παλιές εποχές, όπου όλα ήταν αθώα και δεν χρειαζόταν να βλέπω ρεπορτάζ για τα παρασκήνια και ποιους αγαπάει ο Βινς και ποιους όχι.
Και ναι, πείτε με salty, γιατί είμαι salty, αλλά μου λείπει να βλέπω ένα Hell In A Cell match και να λέω "Ναι ρε φίλε, βλέπω κάτι μοναδικό". Γιατί εγώ αυτό το wrestling αγάπησα και αυτό το wrestling αγαπάω. Και το Hell In A Cell δεν έχει την μοναδικότητα που κάποτε είχε. Δυστυχώς αυτή η ιστορία δεν έχει happy ending. Ποτέ δεν θα έχει.
Αυτή ήταν η άποψη μου. Πείτε μου την δική σας γνώμη στα σχόλια.
Δημοσίευση σχολίου