Εδώ είμαστε λοιπόν. Λίγες ώρες μετά την λήξη του Hell In A Cell 2020, ενός ppv που είχε αρκετό hype, κυρίως λόγω των ματς του και που ολοκληρώθηκε με την αλλαγή δύο τίτλων, με νέους πρωταθλητές, αρκετές ανατροπές και ένα όνειρο που (δυστυχώς για εμένα) έγινε πραγματικότητα. Αυτά είναι πάνω κάτω όλα όσα έγιναν στο Hell In A Cell.
- Στο Kick-Off Show, που παρουσίαζαν οι Charly Caruso, Booker T, Jeff Jarrett & Peter Rosenberg, είχαμε ένα ματς που δεν ανακοινώθηκε. Αυτό του R-Truth με του Drew Gulak για το 24/7 Championship. Πρέπει να πω πάντως ότι θλίβει την ψυχούλα μου να βλέπω τον Gulak να κλωτσάει την Μάρτζι από το "'Ακρως Οικογενειακόν" ενώ μέχρι πριν λίγους μήνες, έδειχνε την αξία του με τους Daniel Bryan & AJ Styles. Νικητής σε ένα αδιάφορο ματς, ο R-Truth, ο οποίος συνεχίζει ανενόχλητος να είναι ο μοναδικός λόγος της ύπαρξης αυτού του τίτλου, αφού ο Vince McMahon θέλει να δει τον καλό του φίλο να κυκλοφορεί με ζώνη στο κτήριο.
- Πάμε στο main show. Πρώτο μας ματς, όπως είχε ανακοινωθεί στο Kick-Off, ήταν το Reigns vs Uso για το Universal Championship. Το Hell In A Cell ένιωσα ότι απλά κάλυπτε τους δύο αντιπάλους, που έδωσαν ένα NO DQ Match. Θα ήθελα να δω περισσότερη βία, ειδικά με ένα gimmick, σαν και αυτό που έχει ο Reigns. Παρ'όλα αυτά, το story παρέμεινε ωραίο και είχε την παρέμβαση του Jimmy Uso, ο οποίος βγήκε έξω να παρακαλέσει τον Roman να σταματήσει να δολοφονεί τον αδερφό του. Ο Roman τον έπιασε στην νέα guillotine submission hold του και εν τέλει ο Jey παραιτήθηκε προκειμένου να μην έχουμε δύο κηδείες σε μια οικογένεια (σόρρυ, είμαι κακός). Ενδιαφέρον αναμένεται το SmackDown της Παρασκευής.
- Το επόμενο ματς ήταν το Jeff Hardy vs Elias. Σύντομο και κακό σε ρυθμό ματς, ο Hardy μου φάνηκε αδιάφορος και εν τέλει ο Elias πήρε την νίκη με DQ, όταν ο Jeff πήρε την κιθάρα του "The Living Truth" και του την κοπάνησε στη πλάτη.
- Πριν κάνει το όνειρο του Ασλανίδη πραγματικότητα, ο Vince τουλάχιστον, φρόντισε να κάνει το δικό μου πραγματικότητα. Όπως καταλαβαίνετε, το Otis-Miz ήταν στην συνέχεια, σε ένα απροσδόκητα καλό ματς, που δεν το περίμενα ειλικρινά. Νικητής και νέος κάτοχος του συμβολαίου του Money In The Bank o Miz που τελείωσε τον εφιάλτη του να γίνει ο Otis WWE Champion και πλέον μαζί με τον Morrison έχουν την ευκαιρία να κάνουν πράγματα και θαύματα. Η νίκη του Awesome One ήρθε μετά την προδοσία του Tucker στον παρτενέρ του, ο οποίος και χτύπησε τον Otis με την βαλίτσα του MITB, ενώ στα παρασκήνια, σε συνέντευξη του, πρόλαβε να εξηγήσει, πριν του ορμήσει ο Otis, ότι βαρέθηκε να είναι το νούμερο 2 και χωρίς αυτόν ο Otis δεν θα κάνει απολύτως τίποτα.
- Δεύτερο Hell In A Cell Match στην συνέχεια και είχαμε το Bayley vs Sasha Banks για το SmackDown Women's Championship. Ίσως το πιο extreme από όλα τα Hell In A Cell της βραδιάς, με τις δύο γυναίκες να έχουν καθίσει προφανώς την προηγούμενη νύχτα, είτε να παίζουν Dead Rising και να λένε, ας φτιάξουμε αυτή την κατασκευή με ταινία και singapore kane, είτε να βλέπουν το 5-Minute Crafts στο YouTube (by the way, επειδή είμαι οπορτουνιστής πανάθεμα με ΚΑΙ το Ringside House έχει κανάλι στο YouTube, κάντε subscribe, έρχονται πραγματάκια). Παρ'όλα αυτά, το ματς είχε ωραίες στιγμές, ήταν το μόνο ματς που είχε 100% σωστή χρήση κελιού και είχαμε νικήτρια την Banks, η οποία έβαλε τέλος στο reign της Bayley και προφανώς έγινε πρωταθλήτρια για δύο λόγους. Πρώτον, για να κρατήσει τίτλο πέρα από δύο εβδομάδες και δεύτερον για να φάει αυτή το pinfall από την Io Shirai στο Survivor Series. Τέλεια. Απλά τέλεια.
- Στη συνέχεια, να πω την αλήθεια, δεν είδα το επόμενο ματς, γιατί είπα να κάνω το καθιερωμένο bathroom break μου, σε κάθε PPV. O Αποστόλης και ο Νίκος απλά με ενημέρωσαν ότι έγινε ματς Hurt Business vs Retribution. Bobby Lashley vs Slapjack για το US Championship του πρώτου. Γιατί φυσικά, αν θέλω να προωθήσω το γκρουπ, για το οποίο έπριζα εδώ και μήνες τα π****ια του κόσμου, εννοείται και θα βάλω τον SLAPJACK, σε ματς τίτλου. Ο Shane Thorne είναι τίμιος tag partner αλλά ο Lashley τον τελείωσε σε δύο λεπτά. Απορώ αν σήμερα θα δούμε τον Ali να κρατάει φτυάρι και χώμα στα χέρια του. Ε τουλάχιστον, να είναι και για τους ανθρώπους με μυωπία πιο καθαρό το θάψιμο.
- Αχ. Και έπειτα, είχαμε το main event. Drew McIntyre vs Randy Orton για το WWE Championship. Το ματς ήταν αργό και μεθοδικό και δεν είχε τον ίδιο fast paced ρυθμό που είδαμε στο Clash of Champions. Και μολονότι, οι δύο παλαιστές ανέβηκαν στο κλουβί, τίποτα δε μπορούσε να σώσει τα ματάκια μας, από το χειρότερο fall σε Hell In A Cell Match, τόσο κακό που ο Mick Foley θα έπρεπε να έρθει, να ανέβει στο κλουβί και να πέσει μόνος του για να τους δείξει πως γίνεται. Στην συνέχεια, ο Orton απέφυγε το Claymore, έκανε ένα RKO και κέρδισε τον McIntyre και έγινε ο νέος WWE Champion, για 14η φορά στην καριέρα του. Το όνειρο του Ασλανίδη έγινε πραγματικότητα και τώρα μπορεί να κάνει την διαθήκη του ήσυχος.
Και τώρα εδώ σε έναν προσωπικό τόνο, θέλω να πω κάτι. Πείτε με salty, πείτε με πικρόχολο, πείτε με ότι θέλετε. Ο Randy Orton έχει ίσως την δεύτερη καλύτερη χρονιά της καριέρας του στο WWE. Τρομερά heel promo, τρομερά ματς με Edge & McIntyre. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι χρειαζόταν τον τίτλο. Καταλαβαίνω ότι το WWE θέλει να εκμεταλλευτεί τον καυτό heel του, αλλά για όνομα του θεού, ο McIntyre ήταν ο καλύτερος face που είχε η εταιρεία, εδώ και πολύ καιρό. Και επίσης, δεν γίνεται πια αυτό το nostalgia act. Καταλαβαίνω. Μας λείπουν οι παλιοί χαρακτήρες, μας λείπει ο Cena (και σε εμένα λείπει ο Cena), μας λείπει ο Rock. Μέχρι και ο Lesnar αρχίζει και μου λείπει. Και αυτό είναι επειδή, πολύ απλά το WWE, δεν έχει επενδύσει στο μέλλον, αλλά στο ένδοξο παρελθόν του.
Δεν γίνεται να υπάρχουν Riddle, Ricochet στα αζήτητα, ο Aleister Black να το παίζει Μπαρμπόσα της Καραϊβικής, ο Owens να ζητάει αγκαλίτσες και φιλάκια, ο Gulak να κλωτσάει φανταστικούς φίλους , ο Lee να είναι generic as heck, o Nakamura να μην έχει κάνει απολύτως τίποτα από αυτό το τρομερό hype του και το μόνο ελπιδοφόρο σε μέλλον μέχρι στιγμής να είναι ο Fiend, που έπρεπε να έχει γίνει established εδώ και πάρα πολύ καιρό και ο McIntyre, που τώρα θα βρεθεί τρίτος τροχός της αμάξης, γιατί θα δούμε ματς ανάμεσα σε δύο άτομα, ΠΟΥ ΤΑ ΑΓΑΠΆΩ, για να το ξεκαθαρίσω, αλλά θα έχουν άθροισμα ηλικίας 90 χρονών κοντά (41 ο ένας, 47 ο άλλος). Συγχαρητήρια στον Orton που απέδειξε ότι μπορεί να κουβαλήσει ένα title feud, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι τα nostalgia acts πρέπει να τελειώσουν.
Αποτελέσματα Hell In A Cell 2020
O R-Truth κέρδισε τον Drew Gulak
O Roman Reigns επιβλήθηκε του Jey Uso
O Elias επικράτησε του Jeff Hardy με DQ
O Miz κέρδισε τον Otis
Η Sasha Banks κέρδισε την Bayley
O Bobby Lashley επιβλήθηκε του SLAPJACK
O Randy Orton κέρδισε τον Drew McIntyre
Δημοσίευση σχολίου