Επιτέλους, έχουμε έναν σωστό δρόμο προς την Wrestlemania!

Ο Γιώργος Ναστούλης, καθώς περιπολεί εκεί στα στρατόπεδα της Ξάνθης, παρατηρώντας τις εξελίξεις, λέει την δική του άποψη για το μέχρι στιγμής build-up του Δρόμου προς την Wrestlemania της Florida και σχολιάζει τα ματς που θα δούμε καθώς και τους παράγοντες που έχουν συμβάλλει στο να έχουμε ενδιαφέρον κόντρες και segments μεταξύ των ατόμων που θα μας διασκεδάσουν το μεγάλο εκείνο βράδυ.

It's the most wonderful time of the year που τραγουδάει και ο Frank Sinatra, μόνο που δεν μιλάω για τα Χριστούγεννα, αλλά για την περίοδο του μεγάλου build-up προς το μεγαλύτερο event που κάθε wrestling fan παγκοσμίως περιμένει, την Wrestlemania. Αυτό που μου άρεσε πάντα στην περίοδο αυτή ήταν το storyline focus που έπεφτε πάνω στα συγκεκριμένα ματς που θα βλέπαμε, κάτι το οποίο είχαμε χάσει εδώ και αρκετά χρόνια, θα έλεγα πίσω από το μακρινό 2014, με το fairytale storyline που συμπεριελάμβανε τον Daniel Bryan.

Δεν λέω, τίμιο και το περσινό Kofi Mania, αλλά δεν ήταν ούτε Daniel Bryan, ούτε καν το απόλυτο underdog, που ήταν ο Rey Mysterio το 2006. Γενικότερα, πάντως, τα τελευταία χρόνια, δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερο από storylines όσον αφορά τις κόντρες για τα ματς στην Wrestlemania. Σίγουρα, τα ονόματα ήταν μεγάλα, αφού έχουμε δει ένα επικό brawl 7 λεπτών ανάμεσα σε Lesnar & Goldberg, σβήνοντας πλήρως το άσχημο παρελθόν του 2004, έχουμε δει το τελευταίο ματς του Batista, έχουμε δει τον Sting να έχει την δικιά του στιγμή στην Wrestlemania....χάνοντας από τον Triple H, αλλά δεν είχαμε ένα ιδιαίτερο storyline που να μας κάνει  να θέλουμε, πως να σας το πω, ΝΑ ΓΟΥΣΤΆΡΟΥΜΕ να δούμε αυτόν τον αγώνα, με όλο μας το είναι.

Μπαίνοντας λοιπόν σιγά, σιγά στην τελική ευθεία προς την Wrestlemania, μπορώ να πω πως το φετινό Grandest Stage of Them All, είναι ένα από τα πιο αναμενόμενα events που θέλω να παρακολουθήσω ως Γιώργος. Και αυτό, διότι επιτέλους έχουμε καλά storylines με νέα και παλιά πρόσωπα να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Αλλά ας μην καθυστερώ. Ας μιλήσω για τους παράγοντες που με έχουν οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα.

Πρώτος παράγοντας είναι ο Randy Orton. Στα 40 του πλέον, ο Apex Predator, θα περίμενε κανείς ότι θα άρχιζε να βαριέται ακόμα περισσότερο, γιατί η αλήθεια είναι το 2019 δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για τον Orton. Φανερά καταβεβλημένος, κουρασμένος από τα stories που του έδωσαν, μέχρι και το μεγάλο dream match με τον AJ Styles δεν βγήκε τόσο καλό, όσο έπρεπε, ακριβώς γιατί δεν υπήρξε ενδιαφέρον και δεν υπήρξε χημεία μεταξύ των δύο. Τώρα όμως, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως ο Randy είναι ότι πιο καυτό σε heel έχει το WWE, αφού έχει βρει τον άνθρωπο με τον οποίο θα ταιριάξει γάντι. Και αυτός είναι ο Edge. Μπορεί ο Edge να μην εμφανίζεται συχνά, αλλά σίγουρα η αύρα του και το γεγονός ότι θα έχουν αυτό το μεγάλο ματς στην Wrestlemania (εκεί το πάνε το πράγμα, ο κόσμος το έχει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι), βοηθούν τον Randy Orton να βρίσκεται στον ρόλο που πρέπει. Ενός ψυχοπαθή κόπανου, που μέσα στην δική του τρέλα και ζήλια, βρίσκει την λογική που του χρειάζεται για να πορεύεται. Και αυτόν τον Orton τον αγαπάω.

Δεύτερος παράγοντας είναι τα νέα πρόσωπα και ο σημαντικός ρόλος που έχουν. Βλέπεις ονόματα, όπως ο Buddy Murphy (που να το δείτε ότι θα έχουμε κάποια στιγμή σύγκρουση Murphy με Rollins, let me dream), οι Street Profits, η Rhea Ripley που θα έχει την μεγάλη της στιγμή με την Charlotte Flair στην Mania, ο John Morrison που γύρισε και μπήκε σύντομα στην μεγάλη σκηνή, όντας νέος tag team πρωταθλητής με τον παλιόφιλο του τον Miz και πολλοί άλλοι που έχουν έναν σημαντικό ρόλο στις κόντρες που αναπτύσσονται για το μεγάλο show. Όλοι λειτουργούν σαν σύνολο και όλοι φαίνονται ότι θα έχουν μια λειτουργικότητα και μια Α χρησιμότητα.

Τα ονόματα από το NXT ειδικά έχουν κάνει την διαφορά. Οι Street Profits ανανέωσαν σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον της tag division, η Shayna Baszler είναι μια πραγματική απειλή για την Becky Lynch και οφείλουν να της δώσουν ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία στο μικρόφωνο, η Rhea Ripley δίνει μια άλλη έννοια στον όρο "Badass Woman" και αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της. Όλα αυτά δείχνουν γιατί απλά το NXT είναι ο καλύτερος "μοχλός" παραγωγής ταλέντων που διαθέτει το WWE.

Επίσης, θα πω κάτι που θα ακουστεί περίεργο. Μην ξαναπεί κανείς κάτι ότι ο Brock Lesnar δεν μπορεί να κάνει μια κόντρα της προκοπής και ότι δεν δουλεύει. Ο Lesnar, για όλους εσάς τους "δεν αγαπώ το part time, αλλά όταν ο Chris Jericho θα κάνει διάλειμμα, θα το δεχτώ, διότι έχει την μπάντα του" fans, είναι ίσως το πιο σημαντικό asset που διαθέτει ο Vince αυτήν την περίοδο. Ο Brock πρώτη φορά για εμένα, προωθεί τόσο πολύ τον Drew McIntyre, που τον έχει κάνει αστέρα των αστέρων. Ο McIntyre μοιάζει με "million dollar bucks" που λένε και οι Αμερικάνοι και το αξίζει, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή ο Lesnar έχει κάνει την δουλειά του σωστά. Απλά παρατηρήστε τα segments και θα καταλάβετε το γιατί. 

Στα αρνητικά θα μπορούσα να επισημάνω το ότι ο Vince McMahon κατάφερε να κάνει τον χαρακτήρα του Fiend Bray Wyatt να μοιάζει ξανά με μια καρικατούρα του Undertaker. Ο Vince απλά πρέπει να καταλάβει το πως, το να βάζεις ένα άτομο να έχει ματς με μεγάλα ονόματα, δεν σημαίνει αυτόματα ότι το κοινό θα τον χωνέψει ως ένα από τα σημαντικά πρόσωπα της εταιρείας με το έτσι θέλω. Αν δεν κάνει κάποια μεγάλη νίκη ο Wyatt απέναντι στον John Cena, (πράγμα που το βλέπω απίθανο να γίνεται) τότε πραγματικά θα μιλάμε για καταστροφή ενός χαρακτήρα που είχε τα φόντα να γίνει πολλά περισσότερα από "απλά τον πρωταθλητή που θα κέρδιζε ο Goldberg".

O Goldberg σίγουρα θα φέρει έσοδα, αλλά δεν θα φέρει κοινό. Και επίσης, για να το βγάλω και αυτό από μέσα μου, ο Roman Reigns δεν χρειάζεται καθόλου την νίκη απέναντι στον Goldberg. Ήδη είχε εδραιωθεί ως ένα από τα μεγάλα ονόματα, κακώς που η ζώνη βρίσκεται στον Βασιλάκη. Η Wrestlemania ξεκάθαρα θα έπρεπε να έχει τον Cena να αντιμετωπίζει τον Goldberg και τον Wyatt να αντιμετωπίζει τον Reigns. Ούτως ή άλλως είναι ξεκάθαρο ότι έτσι θα συνεχιστεί το programming μετά την Mania. 

Αλλά ας μην είμαστε πολύ αρνητικοί. Ο Vince είναι παλιά καραβάνα και ξέρουμε ότι πάντα κάτι κρύβει στο μανίκι του. Αυτή είναι και η βασική διαφορά κατ'εμέ του AEW με το WWE. To storytelling και οι εκπλήξεις. Γιατί όσο εκπληκτικό και αν ήταν το tag team match στο Revolution, κανείς δεν ξέρει να πει μια ιστορία, τόσο καλά, όσο ο καλύτερος παραμυθάς όλων των εποχών στο wrestling, o Vince McMahon. Και όπως βλέπω, όλα έχουν γυρίσει στον παλιό καλό καιρό, όπου η Wrestlemania έχει αρχίσει και μετράει προς κάτι. Οι τίτλοι (πλην του IC, που κακώς  δεν έχει ένα story της προκοπής) μετράνε ξανά, οι κόντρες και το big match feeling έχει επιστρέψει και εγώ μόνο ενθουσιασμένος θα μπορούσα να είμαι. Επιτέλους, ένας σωστός δρόμος προς την Wrestlemania, έχει ξεκινήσει!