Έλλειψη storyline= Έλλειψη ενδιαφέροντος

Ο Γιώργος Ναστούλης επιστρέφει με νέο άρθρο στο Ringside House, μετά από καιρό και εξηγεί την ανάγκη που υπάρχει για την επιστροφή των καλών storyline πίσω στο WWE αλλά και στο wrestling γενικότερα. 

Εδώ και λίγες ημέρες, έχουμε επιστρέψει εδώ στο Ringside House, όχι σε πλήρεις ακόμα ρυθμούς, είναι η αλήθεια, αλλά επιστρέψαμε για να κάνουμε ότι μπορούμε, προκειμένου να καλύπτουμε νέα, ειδήσεις από τον χώρο του pro-wrestling και να κάνουμε εκπομπές, για να έχουμε και μια επικοινωνία μαζί σας. Αν θέλετε, να σας μιλήσω προσωπικά για εμένα, σαν wrestling fan, από την τελευταία φορά που είχα επικοινωνήσει μαζί σας, μέσω του άρθρου μου που είχα κάνει για τον Seth Rollins, απογοητεύτηκα. 

Απογοητεύτηκα γιατί, άρχισα να χάνω πλήρως το ενδιαφέρον μου για το WWE και γενικότερα το pro-wrestling. Η τωρινή κατάσταση στο wrestling και στο sports entertainment, για εμένα προσωπικά, δεν είναι καλή. Και για πρώτη φορά, δεν έχει να κάνει με τα ματς, τα οποία παρουσιάζονται τηλεοπτικά, αλλά με τα storylines. Πολλοί θα μου πουν "Μα ρε Γιώργο; Τα storylines βρήκες να σχολιάσεις; Τα storylines δεν είναι τίποτα. Πάντα υπάρχουν και είναι καλά στο να οδηγήσουν σε ένα ματς." 

Και όμως φίλε μου. Όντας fan του παλιού καλού wrestling και έχοντας παρακολουθήσει Attitude Era, Ruthless Aggression Era μέχρι και την εποχή, όπου ο John Cena ήταν ο άνθρωπος που βασιζόταν επάνω του η εταιρεία του Vince McMahon, έχω να σας πω ότι τα παλιά storylines ήταν και καλύτερα. Και η έλλειψη ενός καλού story, οδηγεί και ταυτόχρονα στην έλλειψη ενδιαφέροντος και στα "νεκρά" κοινά, που πλέον έχουν κάποιες επευφημίες στο τέλος ή την αρχή ενός αγώνα. 

Θα ξεκινήσω τα παραδείγματα μου ως εξής. Stone Cold, The Rock, Undertaker, Shawn Michaels, Triple H, John Cena, Randy Orton. Αναμφίβολα, κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία αυτής της βιομηχανίας. Τι το κοινό έχουν αυτοί οι τύποι μεταξύ τους; Πως κάθε φορά που βγαίνουν έξω στο ring, ο κόσμος τα "σπάει όλα" προκειμένου να τους δει. Η κίνηση τους, η ομιλία τους, η στιγμή που κάθονται και κοιτούν το κοινό. Όλα ενθουσιάζουν και γεμίζουν αυτομάτως στάδια με κόσμο ενέργεια. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, όταν μπαίνουν σε κάποιο ring, παύουν να είναι οι κανονικοί τους εαυτοί. Γίνονται χαρακτήρες. Γίνονται superstars. Και όλα αυτά, οφείλονται όχι μόνο στους χαρακτήρες που έχουν αναπτύξει, αλλά και στα storylines. 

Για σκεφτείτε λίγο. Ο Stone Cold. Αυτός ο σκληρός μπάσταρδος που μπαίνει στο ring, δεν εμπιστεύεται κανέναν, ο άνθρωπος που ήταν ο πρώτος που πήγε ενάντια στον Vince McMahon, που έβρεξε τους Vince, Shane McMahon & Rock με ένα λάστιχο σε μια τεράστια νταλίκα μπύρας, που γύρισε την πλάτη του στους fans, σαν άλλος κροταλίας και πήγε να βγάλει το WWE εκτός βιομηχανίας, για την αναβίωση του WCW. Όλα αυτά τα γεγονότα που σας έδωσα, είναι storyline γεγονότα. Και όμως βγάζουν αμέσως αντίδραση, γιατί μαζί με αυτά είναι συνυφασμένες άπειρες μνήμες που τις βλέπεις ξανά και ξανά, χωρίς να βαριέσαι.

Ο John Cena, ο πιο σύγχρονος Hulk Hogan. Στις αρχές του είχε ruthless aggression, μετά έγινε ο αγαπημένος παλαιστής των εφήβων και των αντρών, όντας edgy rapper και Δόκτορ των Thuganomics, ενώ μετά έκλεψε και τις εντυπώσεις από τις γυναίκες και τα παιδιά, όντας το αγαπημένο προσκοπάκι του WWE, το οποίο αντλούσε δεξιά και αριστερά αντιδράσεις, ποικίλων διαστάσεων. Και όμως ο Cena έπεισε ότι ήταν Face of the company, ενώ ο Randy Orton για παράδειγμα έπεισε ότι ήταν ο νούμερο ένα κακός της εταιρείας, όντας μια οχιά που χτύπαγε τον οποιοδήποτε τον εμπόδιζε από το χρυσό. Ακούγομαι τόσο παιδάκι, έτσι όπως μιλάω, αλλά πραγματικά αυτό είναι που λείπει από το wrestling. To storyline και η "αθωότητα" που έβγαζε ταυτόχρονα από μέσα σου. Αυτά λείπουν από το sports entertainment. 

Γιατί αυτό είναι το WWE. Μια εταιρεία που έβαζε πάντα μπρος το sports entertainment και από την στιγμή που η εταιρεία σου, έχει την λεζάντα "sports entertainment" ξέρεις ότι το storyline είναι το Α και το Ω, έτσι ώστε να κρατήσεις το κοινό ενεργό και ενθουσιώδες. Αλλά πλέον, βλέπεις μια ιδιαίτερη κούραση, θα έλεγα στο WWE και έτσι οι κύριοι superstars, τα μεγάλα ονόματα, δεν εδραιώνονται ως μεγάλα ή δεν πείθουν ως τα "πρόσωπα του WWE". 

Προσωπικά, θέλω να μιλήσω για το power couple του WWE αυτή την στιγμή, που είναι ο Seth Rollins και η Becky Lynch. Ταλαντούχοι παλαιστές και οι δύο, ίσως παραπάνω ο Rollins, ο οποίος έχει αφήσει τις καταβολές του και στα indies, που ωστόσο ποτέ δεν έχουν βρει, την φόρμα τους ως faces. O Rollins, ήταν και πάντα θα είναι ένας εξαίσιος heel, ενώ η Lynch, απλά έχει κουράσει με όλο αυτό το attitude του "I'm The Man" αλλά ταυτόχρονα τις τρώω από όλες τις divas στο WWE γιατί πρέπει να δείξω ότι είμαι η face. Επειδή πολλοί κάνουν συγκρίσεις Lynch-Stone Cold, εγώ έρχομαι να απαντήσω σε αυτούς τους κάποιους, ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις το ψάρι με το κοτόπουλο. 

Ο Stone Cold, storyline based πάντα αν τις έτρωγε από κάποιον, στο επόμενο επεισόδιο θα έβρισκε τον τρόπο και πάντα θα τις έριχνε, έτσι για να βαρέσει και ο Steve λίγο. Το να θες να μου κάνεις αντί-ήρωα την Lynch, ενώ προσπαθείς να την δείξεις face, κάποια στιγμή θα κουράσει το κοινό. Το ίδιο κατάλαβε και ένας παλαιστής ονόματι Rocky Maivia και μετά από μια αλλαγή ονόματος και την παροχή ενός μικροφώνου, έτυχε να έγινε το μεγαλύτερο ίσως όνομα, στην ιστορία του sports entertainment. Μέχρι και ο CM Punk, που προσωπικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα, τον ντόρο που έγινε μαζί του, μέχρι πρόσφατα, έχτισε έναν χαρακτήρα με βάση το μικρόφωνο του και με βάση τα storyline του και ίσως να αποτελεί το μοναδικό όνομα στο σύγχρονο wrestling των 2010s που να συνδύασε άριστα μικρόφωνο, storyline και πραγματικότητα, για αυτό και άλλωστε υπάρχει απαίτηση για την εμφάνιση του μέχρι και σήμερα στο WWE. 

Πως λοιπόν να μην υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος για το WWE, όταν στα περισσότερα ματς που ετοιμάζονται για τα μεγάλα show, δεν υπάρχει καν build up, παρά μόνο η ανακοίνωση της προσθήκης του ματς στην κάρτα; Παλιότερα, σε επεισόδια RAW & Smackdown, κάθε ματς που λάμβανε χώρα, έδειχνε άτομα τα οποία θα έπαιρναν συμμετοχή στο PPV της εταιρείας. Βλέπουμε, πλέον ότι έρχεται Clash of Champions και από ένα Kinshasa του Nakamura στον Miz οδηγηθήκαμε σε ένα Intercontinental Championship match, από μια νίκη του Cedric Alexander οδηγηθήκαμε σε ένα US Championship match με τον AJ Styles και να μην μιλήσω φυσικά για το ότι Rollins & Strowman αποτελούν τους tag team champions σε μια αντιγραφή της ιστορίας Cena-Michaels το 2007, πριν το μεγάλο τους ματς στην Wrestlemania 23. 

Μπορείτε να πείτε ότι είμαι salty, μπορείτε να πείτε ότι είμαι προκατελειμμένος. Εγώ ξέρω ότι αγαπάω τις καλές ιστορίες, γιατί αυτό μου "δίδαξε" τόσα χρόνια η παρακολούθηση και η σταδιακή μου ωρίμανση μέσα από το sports entertainment. Ότι μέσω της καλής ιστορίας, παράγεται και ο καλός αγώνας. Και σίγουρα, μερικές φορές, το να ανακοινώνεις δύο ονόματα, που είναι καλοί παλαιστές ότι θα έχουν μεταξύ τους αγώνα, είναι ενθουσιώδες, αλλά άμα δεν κάνεις κάτι με αυτά, τότε που να υπάρξει το ενδιαφέρον; Που να υπάρξουν οι στιγμές, όπου χτίζουν superstars και θρύλους; Γιατί το WWE αυτό έκανε. Έχτιζε θρύλους, έχτιζε χαρακτήρες και τώρα βλέπεις ότι η έλλειψη χαρακτήρων, οδηγάει πίσω σε αυτόν τον άτιμο παράγοντα, που ονομάζεται "νοσταλγία".

Πλέον, η μόνη ελπίδα του να υπάρξει κάποιο καλό storyline, χτίζεται γύρω από τον Bray Wyatt, για τον οποίο δεν μπορούμε να πούμε τίποτα με σιγουριά, αφού ακόμα είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε αν είναι ένα πείραμα, που στέφεται με επιτυχία ή όχι. Εύχομαι να υπάρξουν κάποιες καλές ιστορίες, προκειμένου να προχωρήσει η εταιρεία και να χτίσει χαρακτήρες και σιγά σιγά, να μην υπάρχει ζήτηση για ονόματα, που άφησαν πίσω την "φλόγα" σε άλλους για να χτίσουν. Αυτό το WWE ονειρεύομαι και αυτό το wrestling ονειρεύομαι. Που να λέει ιστορίες. Γιατί αυτό με έκανε εξαρχής να το αγαπήσω.